Το Παρίσι είναι ο Πύργος του Άιφελ, ο Λούβρος, οι κρουαζιέρες στον Σηκουάνα και τα όμορφα café. Είναι όμως και κάτι παραπάνω — μια πόλη που ζει, που αναπνέει, που δεν ποζάρει.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, άφησα για λίγο πίσω τα γνωστά highlights και περπάτησα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Έτσι, βρέθηκα στην περιοχή Vamves, μπροστά από το Ecole Maternelle Gambetta — ένα παλιό, γοητευτικό νηπιαγωγείο με πρόσοψη από πέτρα και σκούρα καφέ κουφώματα, κάπου σε μια ήσυχη γειτονιά.
Δεν ήταν μνημείο. Δεν ήταν αξιοθέατο. Ήταν όμως ένα κομμάτι από το Παρίσι. Ένα κομμάτι της πόλης που δεν είναι για καρτ ποστάλ αλλά για εκείνους που θέλουν να το δουν όπως είναι στην καθημερινότητά του: με παιδιά που γελούν πίσω από τα παράθυρα, με δασκάλες που περνούν βιαστικές το πρωί, με έναν ουρανό γεμάτο σύννεφα και φως.
Έμεινα για λίγο εκεί. Έβγαλα φωτογραφία όχι για να «ανεβάσω», αλλά για να θυμάμαι.
Δεν ξέρω αν αυτή η γωνιά υπάρχει σε κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό. Αλλά σίγουρα υπάρχει στην καρδιά μου. Και είναι το Παρίσι που θα ήθελα να ξαναδώ.
💡 Ταξιδιωτικό tip από μένα: Αν βρεθείς στο Παρίσι, άσε για λίγο τους χάρτες και τα must-see. Περπάτα σε ήσυχες γειτονιές, παρατήρησε, άκου. Εκεί θα βρεις την πιο αυθεντική ομορφιά της πόλης.
