Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις περπατήσει στον παραλίμνιο της Παμβώτιδας και να μην τους έχεις προσέξει. Είναι εκεί καθημερινά, άλλοτε σιωπηλοί κι άλλοτε χαμογελαστοί, με ένα καλάμι στο χέρι και το βλέμμα καρφωμένο στην επιφάνεια του νερού. Οι ψαράδες της λίμνης, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική και αυθεντική εικόνα των Ιωαννίνων — μια σκηνή που δεν αλλάζει ποτέ και κάνει τον παραλίμνιο να μοιάζει με μικρή, ζωντανή ζωγραφιά.
Άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν γίνει κομμάτι της λίμνης. Με ένα καπέλο, ένα καλάμι, ένα μικρό κουβαδάκι και μια απέραντη υπομονή. Στέκονται ή κάθονται στο ίδιο σημείο, με τα μάτια καρφωμένα στην επιφάνεια του νερού, σαν να επικοινωνούν μαζί της χωρίς λόγια.
Κάθε ένας έχει το δικό του στιλ:
– άλλος ρίχνει την πετονιά με μια σίγουρη, σταθερή κίνηση
– άλλος στηρίζει τρία καλάμια στη σειρά και απλώς περιμένει, σταυροπόδι, με το καπέλο του να τον προστατεύει από τον ήλιο
– άλλος κουβεντιάζει χαμηλόφωνα με τον διπλανό του, με τη λίμνη να λειτουργεί σαν φυσικό υπόβαθρο στην πιο ήρεμη συνομιλία της ημέρας.
Δεν υπάρχει βιασύνη ούτε άγχος. Η Παμβώτιδα δεν… επιτρέπει τέτοια πράγματα. Ο ήχος που κυριαρχεί είναι ένας: ο παφλασμός του νερού. Γύρω τους οι πεζοί περνούν απαλά, τα δέντρα ρίχνουν σκιές πάνω στις πέτρινες πλάκες και από μακριά ακούγονται χαμηλές φωνές από οικογένειες που κάνουν τη βόλτα τους.
Αυτή η γαλήνη είναι που σε κερδίζει. Η λίμνη απλώνεται ήρεμη, με τα βουνά να καθρεφτίζονται στην επιφάνεια σαν να τα ακουμπάει ένα αόρατο χέρι. Το Μιτσικέλι αλλάζει χρώματα μέσα στη μέρα, από απαλό πρωινό μπεζ μέχρι βαθύ μπλε στο απόγευμα, ενώ το νερό ακολουθεί αυτή τη μετάβαση σαν ένας ζωντανός πίνακας.
Αυτοί οι ψαράδες είναι κομμάτι της εικόνας των Ιωαννίνων. Όπως το νησί, όπως το Μιτσικέλι, όπως και η ίδια η λίμνη. Φιγούρες γνήσιες, διακριτικές, βαθιά συνδεδεμένες με τον τόπο τους. Φιγούρες που δίνουν στα Ιωάννινα εκείνο το γήινο, ανθρώπινο στοιχείο που κάνει την πόλη τόσο αγαπητή στους επισκέπτες. Όποιος περπατήσει έστω και μια φορά τον παραλίμνιο δρόμο θα τους δει. Και θα τους θυμηθεί. Γιατί κουβαλούν μια ηρεμία που δύσκολα την βρίσκεις αλλού.
