Δεν είναι τυχαίο ότι η Πάργα θεωρείται ένας από τους πιο φωτογραφημένους προορισμούς του Ιονίου. Ο οικισμός της, χτισμένος αμφιθεατρικά πάνω από τον όρμο, μοιάζει να κυλά φυσικά προς τη θάλασσα, με τα πολύχρωμα σπίτια, το κάστρο να δεσπόζει στον λόφο και το γαλάζιο του Ιονίου να αγκαλιάζει κάθε εικόνα.
Η Πάργα έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί. Παρότι ηπειρωτική, το τοπίο, το χρώμα του οικισμού, οι μικρές νησίδες απέναντι και η συνεχής παρουσία της θάλασσας σε κάνουν να ξεχνάς τη στεριά. Είναι ένας τόπος που συνδυάζει την αίσθηση του νησιού με την ηρεμία της Ηπείρου — και αυτός ο συνδυασμός είναι που την κάνει μοναδική.
Εικόνες
Η πρώτη εικόνα είναι καθοριστική. Από ψηλά, ο οικισμός αποκαλύπτει τη γεωμετρία του: κεραμοσκεπές σε γήινες αποχρώσεις, στενά περάσματα, μπαλκόνια στραμμένα στο Ιόνιο. Το κάστρο, σταθερό σημείο αναφοράς, ιστορικό μνημείο, αλλά και φυσική προέκταση του τοπίου, στέκεται ανά τους αιώνες υπενθυμίζοντας πως η Πάργα υπήρξε πάντα στραμμένη προς τη θάλασσα και τους δρόμους της.
Κατεβαίνοντας προς το λιμάνι, ο ρυθμός αλλάζει. Αυτή την εποχή η ζωή εδώ κυλά ήρεμα, σε αντίθεση με τα καλοκαίρια που οι ρυθμοί είναι “τρελοί”. Καΐκια δεμένα στο λιμανάκι, μικρές βάρκες έτοιμες για κοντινές θαλάσσιες αποδράσεις, επισκέπτες και ντόπιοι που περπατούν στον παραλιακό δρόμο απολαμβάνοντας τη διαδρομή.
Γύρω από τον οικισμό, οι παραλίες συμπληρώνουν ιδανικά την εικόνα της περιοχής. Νερά καθαρά, με αποχρώσεις που εναλλάσσονται από το γαλάζιο στο πράσινο. Απέναντι, σχεδόν πάντα στο οπτικό σου πεδίο, το μικρό εκκλησάκι της Παναγία Βλαχέρνας, χιλιοφωτογραφημένο και εντυπωσιακό.
Αν αφήσεις πίσω την παραλία και κινηθείς ξανά προς τα ψηλότερα σημεία, μέσα από πέτρινα περάσματα και καμάρες, η Πάργα αποκαλύπτει ένα πιο ήσυχο, σχεδόν στοχαστικό πρόσωπο. Από εκεί, το Ιόνιο απλώνεται μπροστά σου απέραντο και ήρεμο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν χρειάζονται πολλά λόγια, η εικόνα αρκεί.
Η δύναμη της Πάργας βρίσκεται στην ισορροπία. Στον τρόπο που συνδυάζει το φυσικό τοπίο με τον οικισμό, την ιστορία με τη σύγχρονη ζωή, τη ζωντάνια του καλοκαιριού με τη γαλήνη που προσφέρει το χειμώνα.
Φεύγοντας, η αίσθηση που μένει δεν είναι μόνο οι εικόνες. Είναι η βεβαιότητα ότι η Πάργα δεν εξαντλείται σε μία επίσκεψη.
Η δική μου Πάργα
Για μένα, η Πάργα δεν είναι απλώς ένας προορισμός. Είναι οι διακοπές των παιδικών μου χρόνων, οι πρώτες αποδράσεις της εφηβείας μου, το μέρος όπου έμαθα τι σημαίνει καλοκαίρι. Είναι οι ίδιες διαδρομές που περπατώ σήμερα, αυτή τη φορά κρατώντας από το χέρι τα παιδιά μου. Η Πάργα αλλάζει, όπως αλλάζουμε όλοι, αλλά κρατά πάντα κάτι γνώριμο, μια αίσθηση ασφάλειας, μια μνήμη που δεν ξεθωριάζει. Και ίσως γι’ αυτό να επιστρέφω σχεδόν κάθε καλοκαίρι: γιατί κάποια μέρη δεν τα αποχωρίζεσαι ποτέ πραγματικά.
