Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Βιβή Μαργαρίτη
Το Κάιρο είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις. Πολύβουη, χαοτική, μαγική, αποκαλυπτική. Ανάμεσα σε αμμόσκονη και φωνές, αγορές και μιναρέδες, κρύβονται στιγμές απόλυτης σιωπής. Μια τέτοια στιγμή με περίμενε στο Παλαιό Κάιρο, στη σκιά της ιστορίας, στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Αγίου Γεωργίου.
Περνώντας την εντυπωσιακή, κυκλική σκάλα που οδηγεί στην είσοδο της μονής, νιώθεις να αλλάζει κάτι. Ο ήχος της πόλης χάνεται, και κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά σε έναν κόσμο πνευματικό, βαθιά φορτισμένο.
Στο εσωτερικό της μονής, ανάμεσα σε αψίδες και πέτρινους τοίχους που μιλούν ελληνικά, κοπτικά και αιγυπτιακά, ένα έκθεμα σε σταματά απότομα: η τροχαλία των βασανιστηρίων. Φυλαγμένη μέσα σε γυάλινη προθήκη, στέκει αμίλητη – κι όμως αφηγείται ιστορίες που δύσκολα ειπώνονται. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτό ήταν το βασανιστικό όργανο που χρησιμοποιήθηκε για τον Άγιο Γεώργιο ή άλλους πρώτους μάρτυρες του Χριστιανισμού.
Δεν είναι απλώς ένα σιδερένιο αντικείμενο. Είναι η μνήμη του πόνου. Είναι η απόδειξη πως η πίστη δεν ήταν πάντα δεδομένη· κάποτε ήταν επικίνδυνη. Κάθε σκουριά, κάθε χαραγματιά πάνω της, έχει κάτι να σου πει. Και η σιωπή του χώρου δεν σε αφήνει να προσπεράσεις αδιάφορα.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, η ψυχή αλλάζει ρυθμό. Το προσκυνητάρι του Αγίου Γεωργίου με τις μικρές εικόνες, τα τάματα, τα κεράκια που σιγοκαίνε, σε προσκαλεί να σταθείς. Οι προσκυνητές σκύβουν, ακουμπούν τα χέρια, προσεύχονται. Άλλοι απλά παραμένουν ακίνητοι, βουβοί. Είναι μια ατμόσφαιρα που δεν περιγράφεται εύκολα – πρέπει να τη ζήσεις για να τη νιώσεις.
Αυτός ο χώρος βρίσκεται εντός του επισκέψιμου μοναστηριακού συγκροτήματος, ανοιχτός σε κάθε ταξιδιώτη. Δεν έχει ξεναγούς με μικρόφωνα ή ταμπελάκια· ο καθένας τον ερμηνεύει όπως του υπαγορεύει η ψυχή του.
Κι ενώ οι τουρίστες στο Κάιρο τρέχουν να προλάβουν τις Πυραμίδες και την Αγορά του Χαν Ελ-Χαλίλι, λίγοι είναι εκείνοι που φτάνουν σε τούτο το μοναστήρι. Όμως αυτοί οι λίγοι, φεύγουν άλλοι. Πιο σιωπηλοί. Πιο γεμάτοι.
Προσωπικά, έφυγα με μια γαλήνη μέσα μου. Με το βλέμμα καρφωμένο σε εκείνη την τροχαλία και τη σκέψη πως κάποτε, η πίστη δεν ήταν απλώς τρόπος ζωής – ήταν επιλογή θυσίας.
Αν βρεθείτε ποτέ στο Κάιρο, δώστε στον εαυτό σας αυτή την εμπειρία. Δεν είναι αξιοθέατο. Είναι κάλεσμα.
