Στην καρδιά της Ηπείρου, λίγο έξω από το Μικρό Περιστέρι Ιωαννίνων, υπάρχει μια λίμνη που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Δεν τη βρίσκεις πάντα — πότε είναι στεριά και πότε γεμάτη νερό. Κι όταν τη συναντήσεις στις σπάνιες στιγμές της πληρότητάς της, μοιάζει με θαύμα.
Η τεχνητή λίμνη του Άραχθου, αποτέλεσμα ενός μικρού ρυθμιστικού φράγματος, αλλάζει μορφή ανάλογα με την εποχή και τις ανάγκες των υδροηλεκτρικών έργων της περιοχής. Την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού, όταν τα νερά από τα Τζουμέρκα κατεβαίνουν ορμητικά, η λίμνη γεμίζει, απλώνεται και καθρεφτίζει τα βουνά γύρω της. Ο ουρανός ακουμπά στο νερό και το τοπίο μεταμορφώνεται σε ζωγραφιά.
Εκεί τη συναντήσαμε κι εμείς. Γεμάτη, ήσυχη, μαγευτική. Ένας υδάτινος καθρέφτης που αγκαλιάζεται από πράσινες πλαγιές, με το φως του ήλιου να παίζει πάνω στα νερά. Οι εικόνες εναλλάσσονται: πουλιά που πετούν χαμηλά, ανεμοριπές που ζωγραφίζουν κύματα, και εκείνη η χαρακτηριστική ηπειρώτικη σιωπή που γεμίζει την ψυχή.
Κι όμως, λίγες εβδομάδες αργότερα, το ίδιο σημείο μπορεί να είναι στεριά. Ο ποταμός ξαναπαίρνει τον δρόμο του, αφήνοντας πίσω μια γη σκαμμένη, γυμνή αλλά ζωντανή. Είναι η φυσική ανάσα του τόπου — μια αέναη εναλλαγή ανάμεσα στο φως και τη γη, στο νερό και τη σιωπή.
Από το Μικρό Περιστέρι η διαδρομή προς τη λίμνη είναι ήσυχη, με θέες που κόβουν την ανάσα. Το βλέμμα χάνεται ανάμεσα στα βουνά, και στο βάθος το νερό απλώνεται σαν καθρέφτης. Είναι από εκείνα τα τοπία που δεν χρειάζονται λόγια — απλώς σε κάνουν να σταθείς και να τα απολαύσεις.
Μπορεί να μην είναι διάσημη, ούτε να έχει ταμπέλα στον χάρτη, όμως αυτή η λίμνη είναι ένα μικρό θαύμα της φύσης. Γιατί σου θυμίζει πως η ομορφιά δεν είναι πάντα μόνιμη· είναι στιγμές. Κι εμείς σταθήκαμε τυχεροί που τη ζήσαμε στην πιο όμορφη εκδοχή της.
