Η θάλασσα είναι ακίνητη. Το νερό μοιάζει με μετάξι. Ο ουρανός παίρνει σιγά σιγά χρώμα, και κάπου στο βάθος, τα καράβια στέκονται ακίνητα σαν να περιμένουν την εντολή να ξεκινήσουν.
Είναι εκείνη η ώρα που δεν ανήκει ούτε στη νύχτα ούτε στην ημέρα. Η ώρα που μόνο οι ταξιδιώτες, οι ναυτικοί και οι ερωτευμένοι με την ανατολή γνωρίζουν. Το φως ξεπροβάλλει ντροπαλά πίσω από τα νησιά, χρυσίζει το νερό, ακουμπά στα πλευρά των πλοίων και φωτίζει αθόρυβα τις λεπτομέρειες μιας νέας μέρας.
Το λιμάνι της Ραφήνας δεν έχει ακόμα τον θόρυβο της αναχώρησης. Δεν έχει κορναρίσματα, βαλίτσες, φωνές. Έχει ησυχία. Ένα είδος ιερότητας. Μόνο τα κύματα που γλείφουν τις προβλήτες και τα φώτα των φέρι που σιγά σιγά σβήνουν καθώς αναλαμβάνει το φως.
Όποιος έχει ζήσει μια τέτοια ανατολή νιώθει πως η μέρα ξεκινά με γαλήνη, ομορφιά και κίνηση. Ότι κάθε ταξίδι, ακόμα και το πιο σύντομο, έχει ένα ποίημα για αρχή.
Αν είσαι εκεί, πάρε μια ανάσα. Μη βιαστείς να μπεις στο πλοίο. Κοίτα το φως. Κράτα το μέσα σου.
