Δεν είναι το Παρίσι των τουριστικών φυλλαδίων. Ούτε αυτό των μουσείων και των πολυτελών βιτρίνων. Είναι το Παρίσι που ανήκει στους ανθρώπους του — στους νέους που γεμίζουν τις όχθες του Σηκουάνα κάθε απόγευμα, μετατρέποντάς τες σε μια υπαίθρια γιορτή ζωής.
Καθώς ο ήλιος βυθίζεται πίσω από τα κτίρια, τα χρώματα του ουρανού απλώνονται στα νερά του ποταμού και η πόλη αλλάζει πρόσωπο. Οι παρέες στρώνουν μια κουβέρτα ή κάθονται στα πέτρινα σκαλοπάτια, ανοίγουν ένα μπουκάλι κρασί, γελούν, τραγουδούν, μιλούν. Κανείς δεν βιάζεται. Ο χρόνος εδώ κυλά με τον ρυθμό της μουσικής και του νερού.
Στο φόντο, η Notre-Dame επιβλητική, φωτισμένη από το τελευταίο φως της ημέρας, παρακολουθεί σιωπηλά τη σκηνή – μια εικόνα σχεδόν ιερή, όπου το παλιό συναντά το νέο. Στα πρόσωπα των νέων αντανακλάται η ελευθερία, η ανεμελιά, η ίδια η ουσία του παρισινού τρόπου ζωής.
Δεν υπάρχουν όρια, ούτε “πρέπει”. Μόνο αυθορμητισμός. Κάποιος τραγουδά, άλλος χορεύει, ένα ποδήλατο περνά δίπλα από τα γκρουπ, κι όλα μοιάζουν φυσικά, σαν να ήταν πάντα έτσι. Είναι η πιο αυθεντική πλευρά της πόλης — εκείνη που δεν χρειάζεται σκηνικό, γιατί είναι αληθινή.
Ο Σηκουάνας κυλά αργά, κουβαλώντας στις όχθες του στιγμές και συναισθήματα. Αυτή είναι η ψυχή του Παρισιού — ζεστή, ζωντανή, γεμάτη φως και ανθρώπους που ξέρουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή.
